Zachowało mi się z tego wyjazdu tylko jedno zdjęcie, na którym leżymy w śniegu w samych gatkach: Paweł, Mirek i ja, a obok nas w pełnym ubraniu Staszek, który jeszcze wtedy nie był księdzem.

Pamięć czasem nie chce się "odwinąć". Nie prowadzę dziennika; kilka razy próbowałem, ale utykałem w okresach nudy, kiedy nie było co zapisywać, i pomysł upadał. Pisać wtedy, kiedy coś się dzieje, nie potrafię; a kiedy nic się nie dzieje, nie mam o czym. W ten sposób zdany jestem wyłącznie na wspomnienia. Czyli - na otulinę wydarzeń. Możliwe, że najszczęśliwszych momentów życia w ogóle się nie pamięta, a to, co się pamięta, to już nie są one. Tylko ta otulina.

To było w okolicach Pewli, to pewna. W drewnianej chacie, gdzie mycie było w miednicy i chyba nawet bez prądu, ale tego już sobie nie przypominam. Na biegówkach dowoziliśmy picie i jedzenie,...