Regularnie jak w zegarku (w moim przypadku – co tydzień), o tej samej porze, czy masz dobry dzień, czy zły, czy porównania spiętrzają ci się w głowie z prędkością światła, czy żadne zdanie nie lepi ci się do kolejnego, musisz wysłać tekst, bo przecież już wysyłają esemesy: „Kiedy będzie?”, „Już?”, „A o której?”. Felieton to zawsze zobowiązanie autora, ale też ryzyko redakcji, która wie przecież, i ma to wliczone w koszta, że raz autorowi trafi się perełka, raz szklany paciorek, a raz „wymęcz” taki, że tylko fakt istniejącej umowy (a i wysoka kultura redaktorów) sprawia, że nie wysłuchuje się po nim słów niechęci i wzgardy.

Felieton jednak nieprędko umrze, bo to starannie wybrany gość (pewnych autorów lubimy, innych mniej), który co tydzień wpada na krótką herbatę, w parę minut powie o czymś, co wyłapał w świecie, po czym na kolejny tydzień znika. To jedna z ostatnich kotwic,...