Ósmy dzień Konkursu Wieniawskiego: Ilu do Mozarta?

Był to drugi dzień, gdy słuchaliśmy wyłącznie tego jednego utworu, w wykonaniu kolejnych pięciorga młodych skrzypków. Tym razem bez emocji – młodzi muzycy właściwie jeden po drugim trzymali się ustalonego kanonu wykonawczego, a różnice polegały głównie na sprawności. Okazało się bowiem, że nie dla wszystkich, którzy doszli do tego etapu, muzyka Mozarta nie przedstawia trudności. Wręcz zaskakująca była niekiedy mnogość drobnych niedokładności, psujących mocno zresztą płaczliwe w tonie wykonanie Yiyang Hou, albo – w mniejszym stopniu – cokolwiek mozolną lekturę Natsuki Gunji.

RELACJE Z KONKURSU WIENIAWSKIEGO: OGLĄDAJ NA ŻYWO! >>>

Na takim tle interpretacja Meruert Karmenovej, choć także nie bezproblemowa (nagłe wahnięcie w II części, drobne niedokładności w III) odznaczała się jakością – ale czy faktycznie określenie „interpretacja” nie jest tu użyte nieco na wyrost?

Mimo pewnego rysu „romantycznego”, polegającego na wprowadzaniu niekiedy zwolnień, wciąż nie usłyszałem indywidualnego głosu, indywidualnego namysłu skrzypaczki. Skrzypaczki zresztą już bardzo dojrzałej, bo 29-letniej – trudno się więc spodziewać, że zyska ona w przewidywalnej przyszłości muzyczną osobowość, która będzie wykraczała poza możliwie dobrą, czyli przede wszystkim prawidłową, realizację tekstu według wszelkich przyjętych zasad (w tym wypadku obowiązywała zasada delikatnie romantyzująca).

KONKURS WIENIAWSKIEGO: BĄDŹ Z NAMI NA BIEŻĄCO! >>>

Nie tego szukam u solisty, ale to przecież znakomity materiał na muzyka orkiestrowego, nawet w randze koncertmistrza. Tym bardziej, że odznacza się opanowaniem i kontrolą: gdy w pewnym momencie w I części towarzyszący jej altowiolista lekko się pogubił, wykorzystała początek następnej frazy wprowadzając kolejne zwolnienie – ale zarazem chwytając partnera, by wyjść razem na prostą.

Podobną poprawnością odznaczała się też wyrównana gra Eliasa Davida Moncado.

Odświeżenie przyniosła wreszcie najbardziej radosna uczestniczka turnieju – poza estradą stale chyba roześmiana Hina Maeda. Czy to oznacza, że jej Mozart także był rozchichotany?

Bynajmniej, pełen był subtelnych uczuć i naturalnego oddechu; w II części deklamację fraz zdecydowanie wspomagało oszczędne operowanie wibratem i refleksyjne powstrzymywanie pędu (kadencja!), w III energia i wyraziście artykułowany dialog z altówką. Na pewne mało znaczące niedociągnięcia w takiej sytuacji łatwiej przymknąć ucho.