Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jeden z aktorów grających rolę księdza w serialu telewizyjnym mówi, że już parę razy ktoś chciał się u niego spowiadać, ktoś inny widział go jako swego proboszcza, gdyż cała parafia ma już dosyć dotychczasowego pasterza. Coś podobnego dzieje się w przypadku transmisji telewizyjnych. Kamera w pogoni za ładnym obrazkiem wyszukuje tzw. rozmodlone twarze - ze ściekającą łzą, smętnym półuśmieszkiem, z oczami przymrużonymi lub wzniesionymi ku niebu. I wreszcie trzeci przejaw tego samego zjawiska, pewnie nie ostatni, to solenne deklaracje. Zdarza się przecież słyszeć - mówię prawdę, mam rację, nie mogę się mylić, a nawet wątpić, bo jestem katolikiem. Mocno wierzę w Boga, jestem praktykujący, nie potrzebuję pouczeń, wiem dobrze, co jest dobre, a co złe. Ja udaję? Mylę się? Ja nie mam racji? Ty, bezbożniku, śmiesz mnie pouczać? Jakie tam odmienne zdanie? To, co mówisz, to ma być prawda?
W Ewangelii Mateusza czytamy, że Pan Jezus powiedział do uczniów: "Gdy twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków opierała się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik". Nietrudno zauważyć, że coś w tym tekście zgrzyta, jakby wyszedł spod pióra nie jednego, ale dwu pisarzy. O ile w pierwszej części panuje duch troski o tych, którzy chcą koniecznie być naszymi nieprzyjaciółmi, o tyle w drugiej panoszy się duch zupełnie inny. Czy Jezus mógł aż tak poniżać pogan i celników przypisując im najgorsze ludzkie, a raczej nieludzkie, cechy? Przecież nieraz stawał w ich obronie, a Piotrowi radził, żeby przebaczał w nieskończoność. Może więc mają rację nasi uczeni w Piśmie, gdy mówią, że ta druga część jest późniejszym wtrętem, a raczej komentarzem do rzeczywistych słów Jezusa.
Podejrzenia względem powyższego opowiadania wzmacnia jeszcze Paweł Apostoł. Jednocześnie podpowiada, w jaki sposób odróżnić czcze deklaracje od szczerego wyznania, udawanie od autentycznego przeżycia, gorliwość od fanatyzmu, troskę od agresji, żywą wiarę od bezdusznej dewocji, służących Bogu i ludziom od świadczących jedynie usługi religijne, czyli kupczących, robiących interes na ludziach i Bogu. "Miłość nie wyrządza zła bliźniemu" - mówi Paweł. Jezus bywał ostry, ale, znamienna rzecz, nie względem pogan, celników i jawnogrzeszników, ale niektórych, czy wielu, kapłanów, uczonych w Piśmie, czyli teologów, wobec przywódców religijno-politycznych, czyli duchownych i polityków, a bywało, że i względem swoich najbliższych, nawet wobec swojej matki i apostołów.
Niektórym ów zagniewany Jezus szczególnie przypadł do gustu. Stąd tylu naprawiaczy świata, polityki, narodu, Kościoła. Idąc jednak za radą Pawła Apostoła, chciałoby się powiedzieć: zanim zaczniecie naśladować Jezusa w Jego srogości, najpierw pokażcie, czy potraficie chodzić suchą nogą po wodzie, wskrzeszać umarłych, czy niechby tylko przemienić wodę w wino.
