W czasach, gdy niczym się nie różniła od rzeczywistości. Gdy się miało te dziesięć, jedenaście lat. Wszystkie opowieści były wtedy pełnoprawne, we wszystkie się po prostu wierzyło. Świat nie był podzielony granicami. Co więcej – dziesięciolatek sam nie czuł swojej wyrazistej oddzielności. Sam był światem. Robin Hood, Tomek Sawyer, młody Jezus nauczający w świątyni – należeli do tego samego porządku.

Może tylko religijna wizja była bardziej wyrazista, bo wzmacniana powszechnym rytuałem. Przynajmniej raz w tygodniu wchodziliśmy do wnętrza opowieści. A dwa razy do roku opowieść zyskiwała jeszcze na wyrazistości. Chociażby dzięki bożonarodzeniowej szopce. Pod słomianym dachem słowiańscy pasterze pospołu z bydlętami, trzej królowie z bajki, Maria o ultraaryjskim wyglądzie i Józef niczym Piast Kołodziej. Jak można było nie uwierzyć? Na dachu stajenki zalegał śnieg z waty. Był...