że pracy nie zmieni, a może zmienić się pracodawca.

Pytanie było o możliwości rozwoju młodych w Polsce i czy jest to przedmiotem troski prezydenta? Pytanie zostało poparte przykładem. Odpowiedź była według mnie bezczelna i arogancka, udowadniająca oderwanie od rzeczywistości prezydenta i jak widzę nie tylko jego. Otóż jeśli ktoś ma wyższe wykształcenie i przez 3 lata nie potrafi znaleźć pracy to jest to porażka państwa lub choroba szukającego, która wystąpiła po ukończeniu studiów przez szukającego. Wyższe wykształcenie kosztuje i jeśli jest profesjonalne to człowiek który je uzyskał nie powinien mieć problemów z znalezieniem pracy za co najmniej "średnią krajową" a nie za 2000zł, jeśli jest inaczej to albo system edukacji danego kraju jest wadliwy, albo ekonomia i przemysł tego kraju jest w stadium upadku (ewentualnie jedno i drugie). Teraz analiza pytania jako takiego, ktoś szuka pracy 3 lata!!! i znajduje za 2000, ok, tak bywa i to bardzo często, ale wpieranie, że ma zmienić pracę i jeszcze wziąć sobie kredyt na bark to już bezczelność i arogancja!!! Skoro szukał 3 lata to oznacza, że dla jego kwalifikacji/znajomości nie ma na rynku innej pracy. Dla kogoś kto ma 2000 zł dochodu i to niepewnego kredyt to czyste samobójstwo. Bezrobocie to doświadczenie straszne, często nie zawinione, ktoś taki po 3 latach upokorzenia (bezrobocie jest upokarzające) jak usłyszy, że to co znalazł to nic, że ma szukać dalej bo nic nie znalazł, ma jeszcze wziąć kredyt, to jakby mu ktoś napluł w twarz. Odpowiedź prezydenta powinna być inna, powinna brzmieć: "W każdym kraju są tacy którym się lepiej poszczęściło lub gorzej, jesteśmy krajem średnim, do UK jeszcze wiele lat minie nim dorównamy, robimy co możemy by młodym żyło się lepiej, ale to jeszcze długa droga, a siostra powinna się starać uzyskać jak najwyższe kwalifikacje zawodowe(czytaj znajomości) i z biegiem czasu na pewno uda się jej znaleźć lepiej płatną pracę, a wtedy stać ją będzie na mieszkanie", ale kto ja jestem by "władzę" pouczać? ale wolałbym by mnie i moich znajomych nie obrażała.

Z brakiem pracy dla młodych nie będę dyskutować – to dramat narodowy, dzięki któremu straciliśmy połowę wyżu demograficznego lat 80 –tych, ale faktem jest też że obecne młode pokolenie wchodząc na rynek pracy ma rozbuchane ambicje przy stosunkowo miernym wkładzie we własny rozwój. Większość absolwentów po „wyższej szkole byle czego” nie ma żadnych konkretnych kwalifikacji i jeszcze mniej potrafi, nie mówiąc o tym, że nie zainwestowali w jakiekolwiek praktyki w zawodzie (np. wolontariat) preferując zarobkowanie „na zmywaku” i nie mają zwyczaju przykładać się do pracy. Problem w tym, że ci ludzie – przecież solidnie wykształceni – mgr albo nawet dr przed nazwiskiem - liczą na dużą kasę, tymczasem ich przydatność w pierwszej pracy jest mała – praca sprowadza się do umiejętności praktycznego wykorzystania wiedzy teoretycznej, a nie do samego teoretyzowania. Dlatego uważam, że 2 tys. dla absolwenta to kupa szmalu i tylko Bogu dziękować a nie psioczyć – nikt nikomu nie zapłaci więcej za to, że się łaskawie uczy. W moim regionie nie każdy pracownik z wieloletnim stażem może się poszczycić taką kwotą zarobków. Za problemy z niedostosowaniem szkół do rynku pracy winiłabym ekipę likwidującą zawodówki i stwarzającą młodym tzw. perspektywy edukacyjne. Wszyscy owczym pędem pobiegli na studia, masa pseudo-wykładowców żyła z tego kilka lat a teraz okazało się, że prowadzili jedynie hodowlę bezrobotnych. Obecnej frustracji tych osób nie jest winien sam prezydent.