Ta uwaga nieco mnie ubodła. Przecież sam częściowo żyję dzięki sztuce nieudolnego posługiwania się słowem mówionym i pisanym. Poczułem się postawiony pod pręgierzem. Ale wznosząc się - z niemałym trudem - ponad własną wrażliwość na krytykę, pomyślałem, że ta uszczypliwość objawia pewną prawidłowość: wielkie tematy biblijne zdają się być dziś oderwane od życia. Codziennie poruszamy się przecież wśród ludzi, dla których zdanie: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" może znaczyć tyle samo co obietnica, że jutro wygram kumulację Dużego Lotka.

Nie wystarczy więc przypominać ludziom o Bożej miłości do świata, aby zwrócili się ku Bogu. Z łatwością fechtujemy wytrychami i kalamburami słownymi jak "życie wieczne", "grzech", "uświęcenie", "przebóstwienie". I nie chodzi mi bynajmniej...