Przez 60 lat był kompozytorem drugiego planu. Żył w cieniu artystycznych sukcesów Lutosławskiego, sławy Pendereckiego i brylującego w filmowym świecie Kilara. Był samotnikiem, unikał publicznych wystąpień. Wolał czytać, słuchać, jeździć do Chochołowa. I komponować. Kiedy na początku lat 90. świat anglosaski odkrył "Symfonię pieśni żałosnych", a w domach polskich muzykologów rozdzwoniły się telefony z prośbą o informację o artyście, zagraniczni rozmówcy często byli odsyłani z kwitkiem. Bo o Henryku Mikołaju Góreckim wiadomo było tylko, że jest.

Garnitur rewolucjonisty

W swojej twórczości Górecki stawia cezurę na początku lat 70., uznając partytury wcześniejsze za pomyłkę. Szkoda, bo estetycznie oryginalne dzieła, kreatywnością wpisujące się w nurt zachodniej awangardy, są przykładem kompozytorskiej dyscypliny,...