Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Dawida uwielbiały wszystkie kobiety Izraela, śpiewając przy wtórze bębenków: „poraził Saul swój tysiąc, ale Dawid swoich dziesięć tysięcy” (1 Sm 18, 7). Bolało króla wywyższenie Dawida i zaproponował chłopcu swoją córkę Merob. Ale Dawid ociągał się z decyzją. Saulowi odpowiedział udając skromność: „Któżem ja? Albo co za stan mój, albo co za dom ojca mego w Izraelu, żebym był zięciem królewskim” (1 Sm 18, 18). Tak uciekał przed propozycją, że Saul wydał Merob za Adryjela.
Wtedy inna córka królewska, Michol, rozmiłowała się w Dawidzie. Saul w wianie zażądał od przyszłego zięcia nieobrzezki filistyńskie w sporej ilości i młody szybko spełnił nakaz teścia. To dopiero poraziło gniewem króla. Pojął, że Dawid ma za sobą ludzkie i boskie wsparcie, że uwielbiają go tłumy i królewscy potomkowie, że jest świetnym wojownikiem. Od tego czasu Saul znienawidził zięcia i pragnął go zabić. Ocalili mu życie Jonatan, syn królewski, i Michol. Pomogła uciec mężowi, a sama udawała przed innymi, że Dawid zaniemógł i leży w posłaniu. Gdy ojciec wymawiał jej, że pomogła Dawidowi, Michol skłamała mówiąc: „Mąż groził mi śmiercią, nie miałam wyjścia”. Dawid oddalił się na długo od swojej żony. Saul unieważnił ich małżeństwo i wydał ją za mąż za Paltiela Filistyńczyka. Dawid znajdował nowe żony. Jedną z nich była wdówka Abigail, a kolejną – Ahinoam (matka pierworodnego syna Dawida).
Postać Michol powraca w dalszej opowieści. Kiedy zginęli Saul i Jonatan, Dawid gotów był pogodzić się z dowódcą wojsk Saula, Abnerem, i przestać z nim wojować pod warunkiem, że ten przywiedzie mu z powrotem pierwszą żonę. Syn Saula, król o imieniu Izboset, spełnił żądania Dawida i zabrał żonę drugiemu mężowi, który szedł za nią, „a idąc za nią płakał jej aż do Bachurym” (2 Sm 3, 16). Przejmujący to obraz. Dawid odebrał swoją własność nie z miłości, jak można sądzić, ale jak łup wojenny, jak przedmiot, który mu się należy.
W kolejnej scenie napięcie między Michol a Dawidem dochodzi do zenitu. Król Dawid sprowadził do Jerozolimy arkę przymierza. Szedł na czele procesji czy pochodu, skacząc i grając. Zobaczyła to przez okno Michol i „wzgardziła go w sercu swoim” (2 Sm 6, 16). Powiedziała mu, że zachował się nieprzystojnie, że odkrywał się przed służebnicami swoimi, jakby był jednym z szalonych (nie bardzo wiemy, kogo miała na myśli, chyba proroków). Dawid odpowiedział jej: „Przed Panem grałem i będę grał przed Panem. A im będę podlejszym, niżelim się stał, i uniżeńszym w oczach moich, tem u tych służebnic (...) będę chwalebniejszy” (2 Sm 6, 22). Nie było odtąd zgody między nimi, a król wygnał ją ze swej alkowy i nie poczęła dziecka Michol. Nie koniec na tym. Dawid pięciu synów Michol oddał Gibeonitom, którzy ich zabili. Kim były te dzieci, nie wiemy. Rabiniczne autorytety, chcąc w nieco lepszym świetle przedstawić Dawida, przypuszczają, że były to jednak dzieci Merab, a wychowywała je siostra, Michol.
Ta opowieść o związku mężczyzny i kobiety nie ma w Biblii sobie równych liczbą detali i samą złożonością. Dzięki niej dowiadujemy się bardzo dużo o tym, kim był Dawid – człowiek pyszny, niepokornego i złego serca, jak powiedział nam jego brat. ©
