Ile razy spojrzę na Pippi maszerującą z Panem Nilssonem na karku, przechodzi mnie dreszczyk. Wreszcie skupiłem się i uprzytomniłem sobie, skąd ten dreszczyk. Otóż nierozerwalny duet przypomina mi fotografię, której zbyt dużo uwagi poświęciłem w młodości, aż wryła mi się w podpamięć, że hej. Fotografia znajduje się w słynnej ongiś książce Leszka Szumana „Zycie po śmierci” i przedstawia człowieka w transie z wyrastającym mu zza głowy wielkim ptaszyskiem z takiej plazmomagmy, a ptaszysko owo to zmaterializowane cielsko astralne tego medialnego człowieka, brr.

Tak, Pan Nilsson nie przypadkiem lubi przesiadywać w okolicy głowy Pippi. Jest jej ciałem astralnym. Co prawda szansę, że powyższe twierdzenie jest prawdą, obliczam jako jedną na tysiąc, ale w sprawach związanych z okultyzmem, jaźnią alchemii, chemią jaźni i antropozoficznym bara-bara, im mniej coś prawdopodobne, tym łatwiej...