Męczennicy muzyki - tak nas określiłem po wyjściu z ostatniego koncertu Sacrum Profanum, ostatniego przed Jónsim, ale dla mnie ostatniego definitywnie, bo po nim zbiegłem na Warszawską Jesień.

Fughetty Abrahamsena uśpiły nas w sensie dosłownym, wyszliśmy z koncertu zaspani i nieco rozmarzeni jego poprzednimi utworami, pozwalającymi myśleć o przeszłych i przyszłych miłościach, wzbudzającymi w nas emocje smętne i rozkojarzone, rozlewne, mdłe i niedobre.

Poprzedni koncert wydał nam się znacznie lepszy, bardziej jakby odświeżający, aczkolwiek Agata Zubel w swoich złotych spodniach nie wiem, czy nadawała się najlepiej do interpretacji poezji Mandelsztama przedstawionego jako zamęczony w łagrze. Może powinna się przebrać? Zresztą, pomimo angielskich wstawek (co za pomysł?!) rosyjski wiersz pozostawał niezrozumiały. Mandelsztam był w gruncie rzeczy...