Często ostatnio słychać tezę, że w polskiej polityce głos lewicy zamiera lub funkcjonuje jedynie na obrzeżach życia publicznego, gdyż w głównym nurcie dominują dwie partie prawicowe: jedna bardziej konserwatywna (PiS), druga bardziej liberalna (PO). Jakie są tego przyczyny? Wolno postawić tezę, że wśród licznych słabości lewicy jedną z ważniejszych jest kompletna abdykacja ze sfery szeroko rozumianej polityki historycznej. To kapitulacja tym bardziej dotkliwa, gdyż odbywa się w sferze wyobrażeniowej i tożsamościowej, która ma w Polsce duże znaczenie.

To wręcz niepojęte, ale gdy dziś – 26 lat po odzyskaniu niepodległości – myślimy o polskiej lewicy, nie przychodzi nam do głowy jako pierwsze skojarzenie np. 11 listopada 1918 r. Można odnieść wrażenie, że nurt niepodległościowy – czy też, używając kategorii XIX-wiecznej: narodowowyzwoleńczy – w ogóle nie dotyczy lewicy! Tymczasem...