Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wniebowzięcie, dzięki folklorystycznej obudowie związanej z przemijającą kulturą rolniczą, dla wielu z nas jest miłym wspomnieniem z dzieciństwa. W tym dniu świętuje się też dożynki i rocznicę bitwy warszawskiej. A kaznodzieje przypominają, że Bogurodzica „po zakończeniu ziemskiego życia, z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”.
15 sierpnia według kalendarza gregoriańskiego, a 28 według juliańskiego (Cerkiew obchodzi święto Zaśnięcia Bogurodzicy), to ostatnie z dwunastu największych świąt, nazywane również Letnią Paschą. Wschodni chrześcijanie wspominają śmierć-zaśnięcie Matki Bożej, jej zmartwychwstanie i wniebowzięcie. Wspólnym mianownikiem tych wschodnio-zachodnich obchodów jest zatem śmierć Matki Chrystusa.
Biblista ks. prof. Mariusz Rosik w Komentarzu do 1 Listu do Koryntian pisze, że „współcześni chrześcijanie nie mieliby kłopotu z wiarą w zmartwychwstanie Chrystusa nawet wówczas, gdyby odkryto Jego doczesne szczątki”, gdyż zmartwychwstanie „nie jest uwarunkowane przez ziemskie i historyczne ciało Jezusa”. Ale „Dla Żydów z I stulecia zmartwychwstanie musiało wiązać się z nieobecnością ciała zmarłego w grobie, dlatego pusty grób był najpotężniejszym (choć i tak niewystarczającym) argumentem za zmartwychwstaniem”. Dla nas jednak „pusty grób nie jest dowodem ani źródłem wiary w zmartwychwstanie Chrystusa, lecz jednym z argumentów za zmartwychwstaniem i potwierdzeniem wiary w nie”. Dlatego zanim zaczniemy cokolwiek mówić o śmierci i o tym, co w niej i po niej się dzieje, w odniesieniu do Jezusa, Maryi, jak i każdego innego człowieka, pamiętajmy o słowach Jezusa skierowanych do Tomasza: „Unieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce, podnieś też swoją rękę i włóż w mój bok. I przestań być niedowiarkiem, a bądź wierzącym”.
We wschodniej tradycji Kościoła mamy trzy Paschy: Wiosenną, Letnią i Zimową, oraz kolędę-modlitwę Szymona Muchy i Zbigniewa Preisnera pt. „Kolęda dla nieobecnych”.
Daj nam wiarę, że to ma sens.
Że nie trzeba żałować przyjaciół.
Że gdziekolwiek są – dobrze im jest,
Bo są z nami , choć w innej postaci.
I przekonaj, że tak ma być,
Że po głosach tych wciąż drży powietrze.
Że odeszli po to, by żyć,
I tym razem będą żyć wiecznie.
W dożynkowych wieńcach splatają się wszystkie pory roku. Na zboże zebrane z pól czeka w młynach i piekarniach śmierć, ale nie koniec istnienia, lecz chleb, znak obecności człowieka i Boga.©
