Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Samuel pomylił głos Boga z głosem człowieka. Dopiero Heli pomógł mu te dwa głosy odróżnić. Z nami dzieje się podobnie. Utożsamiając nasze poglądy z poglądami Boga, łatwo doprowadzić do tragedii. Znamy przecież takich religijnych przywódców, którzy porywali za sobą tłumy tylko po to, żeby zbić interes finansowy, psychiczny, społeczny czy religijny, nie mówiąc o politycznym, a potem, by tych wykorzystanych i siebie samych doprowadzić do zagłady. Zwykle wielkie nieszczęścia zaczynają się od drobnych przyjemności lub twardych przekonań, jak choćby sposób przystępowania do Stołu Pańskiego.
Nieprzyjmujący Chleba „na rękę” uzasadniają swoją niechęć obawą przed profanacją Ciała Pańskiego, świętokradztwem, zamachem na odwieczną tradycję, choć wiadomo, że przez tysiąc lat w ten sposób przystępowano do Stołu Pańskiego. Odrzucają też argumentację natury medycznej, estetycznej i etycznej. Powołują się za to na opinię pseudospecjalistów i na prywatne objawienia, zapominając, że nawet te potwierdzone przez Kościół nie należą do depozytu wiary i nikt nie musi w nie wierzyć.
Prących wszelkimi sposobami do postawienia na swoim, czyli przyjmowania Chleba wprost do jamy ustnej, chciałbym prosić o postawienie się w miejsce szafarza, prezbitera czy świeckiego. Choćbym nie wiem jak się starał, mało kiedy udaje mi się uniknąć obślinienia palców. Proszę sobie teraz wyobrazić, że takimi palcami podaję Hostię czyjemuś dziecku lub schorowanemu, starszemu człowiekowi. Albo odwrotnie, wyobraź sobie, że podaję Hostię tobie. Proszę, nie każcie mi wierzyć w cudowną moc Ciała i Krwi Pańskiej, bo taka wiara jest niczym innym, jak tylko kuszeniem Pana Boga, ja naprawdę mam dosyć swoich starych i nowych grzechów i nie chcę dokładać jeszcze jednego. Przecież Jezus wciąż przypomina, że: „To ludzie źli i wiarołomni domagają się znaku, ale będzie im dany jedynie znak proroka Jonasza”. Ten znak, cud, został nam już dany, po co szukać jeszcze czegoś więcej?
Myślę, że wielu z nas ma już dość stania w takim liturgicznym, a przede wszystkim moralnym rozkroku. Wybór między przyjmowaniem hostii do ust czy na rękę nie jest wyborem między większym i mniejszym dobrem, dobrym i lepszym sposobem komunikowania. W ostatecznym rozrachunku jest to wybór między życiem i śmiercią. Uważajmy, żeby nie sprawdziły się na nas słowa Jezusa: „Ten lud czci Mnie wargami, ale ich serce jest daleko ode Mnie. Daremnie jednak cześć Mi oddają, głosząc pouczenia, które są ludzkimi nakazami. Odrzucając przykazanie Boże, trzymacie się ludzkiej tradycji. Dalej mówił im: »Zręcznie uchylacie przykazanie Boże, aby tworzyć własną tradycję«”. ©
