W tej rzeczywistości reżyserka odnajduje istoty najsłabsze, nieuprzywilejowane, obdarzone dziedziczną skazą. Raz jest to zapomniana przez wszystkich dziewczynka, która z rozpaczliwej potrzeby miłości porywa dwuletniego szkraba (“Wrony"), innym razem młoda kobieta, którą osamotnienie i nędza popychają do dzieciobójstwa (“Nic"). To opowieści wzięte z życia, które jedna tragiczna decyzja zamienia w historie z pierwszych stron gazet. Przez chwilę podekscytowani, szybko przechodzimy nad nimi do porządku dziennego.

Kędzierzawska każe nam się zatrzymać. Jej głos nie sprowadza się jednak do społecznego interwencjonizmu. Upominając się o “maluczkich", swoim historiom nadaje formę wysmakowaną i kunsztowną. Patrzymy na ekran zrazu podejrzliwie, nie nawykli do takiego sposobu fotografowania nędzy, brudu, nieszczęścia. Rzeźbione światłem zdjęcia Arthura Reinharta mają w...