Chór FN w kreowaniu dramatu człowieka we wspólnocie jest niedościgniony; śpiewa tak, jakby pomiędzy tymi stanami chciał rozłożyć cały wachlarz półcieni, wypełnić szczelnie całą przestrzeń między mrokiem i światłem. Orkiestra gra, jakby chciała emocje zaklęte w słowach “Requiem" prześwietlić, zinterpretować aż do końca. Soliści śpiewają tak, by słowa - zwłaszcza “Dies irae" - przeszywały słuchacza jak miecze. Genialna jest Izabela Kłosińska w partii sopranu, w której Krzysztof Penderecki zapisał wszystko. Histeryczne, nonowe skoki niczym miotanie się między grzechem a świętością, rozdzierające lekko glissandowe, łkające frazy będące samą esencją rozpaczy, wreszcie szalone melizmaty, układające się w abstrakcyjną konstrukcję, w której wszystko jest już ekstazą, oczyszczeniem, przekroczeniem granicy doświadczania. Dalej już nie można! Izabela Kłosińska jest z tą partią zrośnięta, śpiewa...