Dyskusje wokół filmów dokumentalnych dotyczyły tematów, publicystycznego kontekstu, a nie względów artystycznych. Niesłusznie - jeśli bowiem coś z kinematografii polskiej ostatnich 15 lat warte jest ocalenia, to dokumenty.

Coś się jednak ostatnio zmieniło. Nadszedł czas prosperity dla dokumentów, czego dowodem są sukcesy frekwencyjne “Zabaw z bronią" Michaela Moore’a czy “Być i mieć" Nicolasa Philiberta, a ukoronowaniem Złota Palma przyznana filmowi “Fahrenheit 9/11" tegoż Moore’a. Światowe trendy nie omijają od pewnego czasu Polski, więc i u nas zaczyna się na dokumenty chadzać. Siedząc w szczelnie wypełnionej sali warszawskiej Kinoteki podczas I Przeglądu Światowego Filmu Dokumentalnego “Doc Review", zastanawiałem się, co - poza różnymi snobizmami - gna ludzi na tego typu imprezy.

Oręż w walce

Odpowiedź...