Po przeczytaniu recenzji Piotra Sarzyńskiego w “Polityce" (nr 24) doszłam do wniosku, że widzieliśmy dwie różne wystawy. To, co jego rozczarowało, dla mnie okazało się odkryciem.

Najpierw zwracają uwagę dwa portrety kobiece, zawieszone na przeciwległych krańcach długiego korytarza. Mówią o tym samym - o zmęczeniu, rezygnacji, dramacie codziennej egzystencji. Posługują się jednak dwoma różnymi językami. Dziewczyna, którą namalował Karl Schmidt-Rottluff w 1914 roku, jest apoteozą niemego krzyku: mocne kontury dzielą twarz na abstrakcyjne części, plamy barwne są ostro skontrastowane.

Kobietę z obrazu Johannesa Grützke dzieli od tamtej kilka pokoleń. Powstała w 1979 roku, ale wydaje się pozbawiona kontekstu czasowego. Hieratyczna postać bez wieku ma na sobie różową halkę, głowę przechyliła tak, że podbródek uległ podwojeniu, na rękach o...