Gdy śledzi się debatę o tzw. stanie kultury, debatę, której kulminacją będzie niewątpliwie rozpoczynający się Kongres, widać przede wszystkim trzy stanowiska. Mamy po pierwsze, prezentowane przez obecny rząd myślenie w kategoriach liberalnych, zakładające - co budzi zrozumiałe obawy twórców - jakiś, może nawet duży, stopień urynkowienia, uzależnienia funkcjonowania instytucji kultury od jednoznacznie deklarowanego zainteresowania społecznego. Pojawia się tu więc retoryka podaży i popytu, a i chęć położenia kresu rzekomemu zadufaniu czy egocentryczności twórców, którym ma się zdawać, że inni obywatele muszą współfinansować ich działalność.

Z pewnością publiczne pieniądze można wydawać mądrzej, a wiele instytucji winno być lepiej zarządzanych. Nie sposób przecież nie zauważyć, że "konsekwentnie" stosowane, myślenie takie prowadzi do degrengolady czy w każdym...