Nad problemem „ducha w maszynie” kino pochyla się często i od dawna, tworząc przy okazji dzieła daleko wykraczające poza science fiction: „2001: Odyseję kosmiczną” (1968) Stanleya Kubricka, „Łowcę androidów” (1982) Ridleya Scotta, „Oną” (2013) Spike’a Jonze’a czy „Ex Machinę” (2014) Aleksa Garlanda. W filmie „Yang” gatunkowy sztafaż raz jeszcze skłania do filozoficznego namysłu, ale posłużył również – wizualnie i emocjonalnie – do stworzenia wyjątkowego świata, w którym zamieszkały razem „ludzkie aspiracje i alienacje”.

Kogonada, amerykański reżyser pochodzący z Korei Południowej, jest niekwestionowanym mistrzem ­wideoesejów. Ze swadą opowiadał w nich, co łączy „Romę” z „Ludzkimi dziećmi” i „Grawitacją” Alfonsa Cuaróna, ale także o balecie dłoni i „mowie” drzwi w twórczości Roberta Bressona czy o krzątaninie i kontemplacji u Yasujirō Ozu – to na cześć jego scenarzysty...