Z dzieł Mahlera, które uwielbiam niemal bezgranicznie (choć mam tygodnie, kiedy nie potrafię ich znieść) - “Czwartej" słucham najrzadziej. Prawie w ogóle. Bruno Walter pokazał mi, że być może niesłusznie. Genialnie odkrywa płaszczyzny, buduje z nich nowe - nieznane - przestrzenie, bawi się nimi; utwór mieni się barwami (świetna druga część). Pozwala wybrzmieć wszystkim ornamentom, kwietnym zaśpiewom instrumentów, zmiennym rytmom.

Jeszcze ten zapomniany dźwięk (nagrania pochodzą z lat 1945-47), przykryty patyną, szeleszczący, niewydestylowany do końca. I dobrze, cały urok w brzmieniu, którego już nie ma, a które zostało zatrzymane, ciągle żywe. Autentyczni muzycy ciągle pytają, jak brzmi (brzmiała) muzyka przeszłości. Tu wiemy jedno: tak brzmiała pół wieku temu. Walter walczył o absolutną wierność wobec dzieła, mamy do czynienia z interpretacjami zbliżającymi...