W normalnych warunkach to pożyteczne urządzenie ma dwa zastosowania. Nagrywa się własne ulotne myśli, pomysły, teksty do późniejszego zapisania. Albo nagrywa się innych, ale jawnie: za ich domniemaną lub wyraźną zgodą. Studenci pytają mnie przed wykładem, czy mogą nagrywać, dziennikarz kładzie magnetofon na stół przed wywiadem. Magnetofony ukryte - mikrofony w krawacie, spinkach do koszuli czy koku pięknej dziewczyny - były dotąd domeną dwóch gatunków artystycznych: powieści szpiegowskich czy filmów o Jamesie Bondzie, oraz opowieści z życia gangów czy mafii. Bo w samej roli społecznej szpiega i gangstera, w ich relacji do szpiegowanych czy ofiar, ulegają zawieszeniu jakiekolwiek więzi lub zobowiązania moralne, a w ich miejsce pojawia się czysto instrumentalna, cyniczna manipulacja. Nie ma tu miejsca ani na zaufanie, ani na lojalność czy solidarność. Potajemnie nagrywam albo...