ANNA GOLUS: Proces, który przechodzi człowiek, gdy dowiaduje się o własnej niepełnosprawności czy nieuleczalnej chorobie, porównuje się do żałoby. Czy tak samo jest u rodzica, gdy słyszy diagnozę swojego dziecka?

JAGODA LATKOWSKA: W takim momencie zaciemnia się obraz przyszłości. Rodzic musi się mierzyć ze świadomością, że dziecko czegoś nie będzie mogło w życiu robić.

Doświadczenie niepełnosprawności to doświadczenie różnicy; tego, że bycie sobą oznacza inność, niestety często gorszość, brak. Gdzieś ginie ta bezpieczna, swojska „zwyczajność”. Trudności związane z niepełnosprawnością wynikają bowiem nie tylko z rzeczywistych fizycznych ograniczeń, ale właśnie z poczucia odstawania od normy, skali czy siatki. To, że dziecko nie mieści się w jakiejś normie, rodzi też lęk u rodziców. Boją się – niestety często zasadnie – że właśnie ta różnica będzie...