Stara Zhaanat uważała, że wszystko zaczęło się psuć, odkąd biali ponazywali miejsca imionami księży, podróżników i polityków. Z powodu arogancji przybyszów, lekceważących prawdziwe historie, które się wydarzały w tych miejscach, takie jak śnienie, jedzenie czy umieranie, przestały do nich przychodzić zwierzęta, zaczęły wymierać nawet lecznicze rośliny, które Zhaanat zbierała całe życie. Albo przeniosły się w inne, nieznane, nawet jej, miejsca. Ale zachłanność tych chimookomaanag była niezmierzona: w połowie XX w. postanowili odebrać Czipewejom nawet i te jałowe resztki ich dawnej ojczyzny.

W mieście gubią dusze

Mądrość pokoleń, hart ducha liderów, odpominanie słów i wydarzeń – spod pióra Louise Erdrich, najważniejszej bodaj indiańskiej autorki, wyszła kolejna znakomita powieść, zawierająca diagnozę przetrwania niewielkiej społeczności Czipewejów (znanych też jako...