Szedł niemal w milczeniu, z zaciś­niętymi ustami. Jak wspominał jeden ze świadków, „pozornie spokojny, lecz nerwy napięte do ostateczności”. Teren, przez który kiedyś tylekroć spacerował, teraz przedstawiał obraz całkowitego zniszczenia. Ziemia usiana była wielkimi, wypełnionymi wodą gruntową lejami po bombach i ciężkich pociskach. Liczne powalone drzewa i oderwane gałęzie czyniły marsz niezwykle trudnym. Towarzyszył mu starszy podoficer i jeden szeregowiec. Trzymali w rękach żerdzie z białymi płachtami.

Szedł, przygnieciony ciężarem odpowiedzialności i niezrozumienia podwładnych. Po wielu miesiącach przedwojennego napięcia oraz po sześciu dniach i nocach w walce – miał oto poddać miejsce, o którym w radiu można było usłyszeć, że „jeszcze się broni”.

Był 7 września 1939 r., przed południem. 40-letni major Henryk Sucharski wykonywał swój ostatni obowiązek jako komendant...