Kto pamięta "Imię róży", ten wspomni dysputę między Wilhelmem z Baskerville a Jorgem na ten temat. Dla starego mnicha Jorge śmiech był oznaką głupoty i czymś zgoła nieludzkim, gdyż "wstrząsa ciałem, zniekształca rysy twarzy, czyni człowieka podobnym do małpy". Jezus się nie śmiał, gdyż nie opowiadał bajek ani nie pisał komedii, lecz jedynie przejrzyste przypowieści - argumentował.

Śmiech jednak śmiechowi nierówny, nie każdy też jest dobry (np. radość z cudzego nieszczęścia: Schadenfreude), a samo poczucie humoru bardziej kojarzy nam się z uśmiechem niż ze śmiechem. Niejednokrotnie uśmiech wywołuje lektura Biblii. W Starym Testamencie jest pewien tekst, który zawsze mnie wprawiał w dobry humor: "W owym dniu zagwiżdże Pan na muchy przy końcu odnóg nilowych w Egipcie i na pszczoły w ziemi asyryjskiej" (Iz 7, 18). Wyobraźnia kazała mi widzieć w tym miejscu Pana...