Za oknem jest biało, poranek, słońce wstaje we mgłach gdzieś nad Uhercem. Mareszka srebrzy się od szronu. Jest pogodnie i mroźnie, ale od północy już domyka się szara powieka chmur. Trudno. Godzina blasku dziennie w zimowej porze to aż nadto. Bo inaczej by nam się w głowach poprzewracało od nadmiaru światłości. Przywykliśmy żyć pod ciężkim niebem i tak już pozostanie. Przywykliśmy, że wspominamy starożytny, słoneczny, pustynny Izrael wśród czarnego błota naszych miast, w egipskich ciemnościach naszych wsi, parę minut po godzinie piętnastej. Zaprawdę nie jest łatwo być chrześcijaninem we Europie Wschodniej w grudniu. Klikam gugla: „Betlejem, pogoda”. Wyskakuje, że bezchmurne niebo i plus 16. Nie jest łatwo w Europie Wschodniej w grudniu zachować niezachwianą wiarę, że wydarzenia sprzed dwóch tysięcy lat dotyczyły nas, tutaj, w grudniu.

No dobrze. Dość tego chałupniczego...