Przepraszam, że żyję.
Miałem umrzeć, a wydobrzałem. Głupio wyszło.

Zamiast obiecanego felietonu z relacją z pogrzebu proponuję podobny felieton poświęcony memu ozdrowieniu. Jeśli nie wyrażasz zgody na przeczytanie felietonu, zaprzestań czytania poprzez odwrócenie oczu. Pamiętaj jednak, że czytając felieton, uzyskasz nawet do 5500 znaków możliwych do przeczytania. Jednocześnie informuję, że w związku z troską o bezpieczeństwo czytelników i stałe podnoszenie poziomu moich usług w każdej chwili mogę ci tak pojechać po rajtuzach, że cię rodzona matka nie pozna, chyba że po brakach w wykształceniu.

W pierwszych dniach po zakażeniu czułem się świetnie. Wręcz czułem, że żyję! Pierwsze wyraźne obniżenie nastroju odczułem, kiedy sztuczny głos naśladujący Jaruzela wprowadzającego stan wojenny zadzwonił i oznajmił – a mówił mi na ty, tak jak ja Państwu przed chwilą – że mam...