Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
O tym, że dyrektywa zacznie obowiązywać od 1 maja 2004 r. w Polsce, wiedziano od kilku miesięcy. Nie jest też tajemnicą, że nasi młodzi lekarze mają problemy ze zdobyciem po stażu specjalizacji z interny, chirurgii czy ginekologii ze względu na układy profesorsko-towarzyskie. O niskich zarobkach, przede wszystkim pielęgniarek i położnych, wiemy chyba od zawsze, a na pewno od rozpoczęcia transformacji ustrojowej. O co więc ten krzyk, podniesiony przez niektóre media, że lekarze opuszczają szpitale, uczą się języków (poza angielskim, przede wszystkim norweskiego i szwedzkiego) i masowo zgłaszają się do izb lekarskich po zaświadczenia uprawniające ich do wykonywania zawodu poza granicami? Po pierwsze, to można było przewidzieć, po drugie - jedna trzecia szpitali w Polsce (z reguły powiatowych, niespecjalistycznych) powinna zostać zlikwidowana, bo jest niepotrzebna. Reszta bez trudu zapewni nam opiekę zdrowotną. Nikt nie ma odwagi tego zrobić, bo szpital jest często jedynym albo głównym pracodawcą w regionie. Chyba łatwiej będzie poważyć się na ten krok, wiedząc, że nie wyrzuca się nikogo na bruk, bo w Niemczech, Szwecji czy Wielkiej Brytanii zatrudnią nasze pielęgniarki i lekarzy chętnie, godziwiej też ich wynagradzając.
Na dramatyczne pytanie “kto nas będzie leczył?", trzeba spokojnie odpowiedzieć: lekarze. I to polscy, a gdyby tych zabrakło, nasz rynek jest atrakcyjny dla np. Ukraińców. Poza tym, niewielu z lekarzy czy pielęgniarek wyjeżdżających za chlebem zdecyduje się za granicą pozostać. Wystarczy, że możliwość zrobienia kariery zawodowej i zarobki będą w Polsce równie atrakcyjne jak za granicą, a nie będziemy się musieli obawiać, że “lekarze opuszczą szpitale". Banalnie proste? Problem w tym, że nie potrafimy tego zrobić od 15 lat.
