Bohaterowie “Samobójcy" mieszkają we wstrętnych postpeerelowskich klitkach. Nie wiadomo, czy to duże mieszkanie kwaterunkowe rozparcelowane na pojedyncze pokoje, czy też mieszkania w bloku. Wszystko jedno. Brzydota wnętrz jest przytłaczająca.

To, do czego na co dzień przywykliśmy, w czym żyliśmy dziesiątki lat, stłoczone na scenie budzi odrazę: meblościanki, wersalki, tak zwane wypoczynki, wystawki z brzydkich talerzy i filiżanek, czasami przeplatane jakimś zachodnim skarbem w rodzaju radiomagnetofonu. Ciasnota, współlokatorzy, teściowa za firanką, sąsiad za ścianą z dykty, żona tuż obok. Brak intymności, a nawet wymazanie z codziennego zasobu słów rzeczownika “intymność". Praca, gdy tak się żyje, daje nie tylko szansę na lepsze życie, na ratowanie godności. Jest też możliwością ucieczki z domu w jakąś inną przestrzeń.

Siemion Podsiekalnikow (...