Da się ustalić powinowactwa, te bardziej zasadnicze i te okazjonalne. Piotr Sommer, edytor i autor przekładów, pisze w posłowiu o Kawafisie i Brechcie jako o stylach-odniesieniach dla angielskiego poety, a także dla (niektórych) poetów polskich. Tłumacz wskazuje też konkretne paralele, wyprowadzane z wierszy Enrighta i łączące go z Bursą, Herbertem czy Szymborską. Taki traf im się (jakby rzekł Białoszewski). Niemniej istotniejsza przyczyna tego, że się Enright tak wygodnie w polszczyźnie rozgościł, tkwi głębiej, w historii poezji (polskiej) i właśnie w języku.

A przecież wydawać by się mogło, że polski Enright, jeśli w ogóle, zabrzmi dosyć obco. Przez ćwierć wieku autor uczył literatury angielskiej w Egipcie, Japonii, Berlinie Zachodnim, Bangkoku, Singapurze. Debiutancki arkusz wydał w 1948 w Aleksandrii. Poeta bynajmniej nie epatuje egzotyką, lecz są w jego...