Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Tak, jak nakazał mu Pan. W tysiącach zabijał swoich wrogów. Nikogo nie oszczędzał. Sprzyjało mu niebo, bo z góry spadały na uciekających wrogów kamienie. Zdobywano miasto po mieście i nikt nie pozostawał przy życiu. Hebrajczycy plądrowali siedziby wrogów, zabierając zwierzęta i wszelkie dobra. Rosła lista pokonanych królów, których wieszano na drzewach. Po raz pierwszy w Biblii pojawia się nazwa Jerozolimy. Kraina podbita przez Jozuego sięgała od pustyni Negew po wzgórza dzisiejszego Libanu, a na zachód po Morze Słone.
Zdobyte ziemie i miejscowości miały swoje nazwy. W większości dzisiaj nie potrafimy ich odnaleźć na żadnej mapie. Gdy już kampania zbrojna doszła do kresu, „ziemia uspokoiła się od wojen” i Jozue podzielił zdobyte tereny według pokolenia potomków Izraela po obu stronach rzeki Jordan. O swój dział upomniał się też Kaleb z rodu Ezawa (więc nie był zaliczany do synów Izraela). Kaleb przed dziesiątkami lat poszedł z Jozuem na przeszpiegi do krainy kananejskiej. Nie okłamał ludu, tylko powiedział prawdę o mieszkańcach tych ziem. Teraz mógł oczekiwać, że otrzyma swoją ziemię, jak już mu wcześniej Mojżesz obiecał. Otrzymał Hebron i okolice. Stąd, jak wiemy, wywodził się ojciec wszystkich gigantów podobnych sławnemu królowi Og. Do potomków Kaleba ziemia ta wedle Biblii należy po dziś dzień. Mijały lata i posunął się w leciech wódz i prorok. Mógł mieć blisko 90 lat. Dużo ziemi zwanej obiecaną nie zostało jednak zdobyte. (Lektura Księgi Sędziów pokazuje, że wybrańcom nie tak łatwo szła ta święta wojna).
Nieformalną stolicą zostało miasto Silo aż do czasów Samuela. Tutaj rozbito namiot przymierza i tu spoczęła arka.
Gdy już wszystkie pokolenia otrzymały swoje działy, Bóg nakazał synom izraelskim ustanowienie miast ucieczki, jak to zostało już zapisane w prawie mojżeszowym. Miasta miały być schronieniem dla tego, kto niechcący czy z nieświadomości zabił swego współplemieńca. Tam miał czekać na sprawiedliwy proces, unikając w ten sposób znanej po dziś dzień rodzinnej zemsty. Gdy już wszystkie plemiona otrzymały ziemię (nawet Lewici), Jozue mógł odesłać część swoich za Jordan, gdzie były ich ziemie (chodzi o potomków Rubena, Gada i po części Menaszego). Tamci po drugiej stronie Jordanu zbudowali ołtarz. Reszta Izraela była tym bardzo zaniepokojona. Gotowi byli iść na wojnę. Obawiali się, że ci zza rzeki chcą się odłączyć od reszty wspólnoty, inaczej wierząc w Boga jedynego. Wtedy potomkowie Rubena, Gada i Menaszego odpowiedzieli: po to zbudowaliśmy identyczny jak wasz ołtarz, by świadczyć kolejnym pokoleniom, że choć jesteśmy od was oddzieleni Jordanem, to wierzymy w tego samego Boga i „mamy cząstkę w Panu”. Ta oto opowieść ukazuje, jak pojmowano jedność i wspólnotę Izraela, dla której gotowi byli Hebrajczycy zabijać i palić swoich. Twarde to były czasy i twardzi ludzie. ©
