Zwróćmy się jednak ku tekstowi Księgi. Izrael-dziecko określano jako “niemowlę" (Oz 11, 4). Głos proroka staje się głosem Jahwe, który mówi: “Gdy Izrael był jeszcze młody, umiłowałem go... (...) to Ja uczyłem Efraima stawiać pierwsze kroki i brałem ich na swe ramiona... (...) postępowałem z nimi jak człowiek, który niemowlę tuli do swej twarzy, pochylałem się ku niemu, by je nakarmić" (11, 1. 3n). Choć opis poszczególnych czynności - karmienia, pielęgnacji, wychowania niemowlaka - dokonywany jest w gramatycznej formie męskiej, znajomość kulturowych uwarunkowań tamtych czasów - jakże często i współczesnych - każe uznać, że tego rodzaju opiekę nad niemowlakiem i małym dzieckiem sprawowały kobiety. A więc Jahwe, opisując w ten sposób swą troskę nad pokoleniami swego ludu, objawia się jako Matka. Wiedzie nas “za sobą pętami dobroci, więzami miłości" (11,4).

...