Ponad sześć lat minęło od Rewolucji Róż w Gruzji (listopad 2003), jednej z pierwszych "kolorowych rewolucji" w świecie. Entuzjazm dla Gruzinów na Zachodzie dawno opadł. Dziś w zachodnich mediach Gruzja to kraj prezydenta Saakaszwilego, który zaprzedał demokrację, tłumiąc protesty opozycji i ograniczając swobodę mediów. Uchodzi on za megalomana i awanturnika, czego ukoronowaniem ma być wojna z Rosją (sierpień 2008), utrata Abchazji i Osetii Południowej oraz obnażenie słabości Zachodu nie tylko na Kaukazie, ale w całej WNP.

Podnoszone kilka lat temu członkostwo Gruzji w NATO i UE brzmi dziś jak zwietrzały żart. Zarówno gruzińska Rewolucja Róż, jak i inne (ukraińska, kirgiska, libańska) stoją w jednym rzędzie z budową demokracji w Iraku i Afganistanie jako nędzne wspomnienie po Bushu, neokonserwatystach, końcu historii Fukuyamy i memento dla cywilizacyjnych...