Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Pamiętam moje pierwsze kolegium redakcyjne. Dziś żyje nas dwóch: Stefan Wilkanowicz (za trzy lata sto lat) i ja. „Tygodnik” wciąż ten sam, ale nie taki sam. Teraz spotykamy się tylko online. Pismo redagują ludzie, których dobrze znam, ale przez pandemię są nieznośnie oddaleni. Słucham ich, patrzę w ekran podczas kolegium i konstruuję nasz alfabet.
Augustyn Edward. Tło: ściana koloru byczej krwi, białe, oszklone drzwi. Fotoedytor, watykanista, organizator maratonów i dużo, dużo więcej. Siła spokoju. Błażejowska Kalina. Obraz: dziewczyna z kotem w Barcelonie. Krytyczna do bólu, ze skłonnością do perfekcji. O zwykłym życiu rozmawia z niezwykłymi ludźmi. Bravo Paweł. Widać czubek głowy. Tło: sufit. Mistrz drugiego dna, pierwsze jest za płytko. Nie znosi stadnych odruchów i słowiańskich ciągot. Daje nam to odczuć, choć też uwielbia ziemniaczki. Kota zostawił w Warszawie. Burda Ewelina. Tło: ściana z obrazkami. Rozkwita, kiedy prowadzi numer, wtedy nas wszystkich lekko prowadzi. Pracowita, wymagająca, życzliwa. Z kotką na klawiaturze. Goc Anna. Regał z książkami, szafa, półcień. Myląco łagodne spojrzenie i dziennikarska pasja docierania do sedna. Roześmiana, przenikliwa nieustępliwość. Fiałkowski Tomasz. Słychać tylko głos (kot pozostaje w tle). Nasz lektor i nestor. Nieludzka pamięć i horyzonty. Jagielski Wojciech – nad głową matowa żarówka (albo aureola). Najlepszy polski reporter i korespondent, teraz autor „Strony świata”. A na zebraniach jakiś onieśmielony. Kubisiowska Katarzyna – jasne wnętrze, zieleń. Rozmawia z ludźmi, z którymi każdy z nas chciałby porozmawiać albo zobaczyć na okładce. Ma kotkę, ale nie pokazuje. Kuźmiński Michał. Biały regał, książki, idealny ład. W redakcji – od zadań specjalnych, na froncie spotkań z przyszłością. W duszy – pogoda i niepokój. Po godzinach autor kryminałów i książek o kuchni. Kwiatek Łukasz. Ile on ma w domu tych ekranów? Kiedy szef działu Nauka przemówi, to odechciewa się taniego fantazjowania, bo skarci, a do tego ta jego nauka jest – okazuje się – niesłychana. I nie próbujcie przy nim mówić źle o szympansach! Makara Grażyna. Powała, żeliwny piec, sad za oknem. Fotografka, szefowa fotoedycji, człowiek serdeczny, nasz dobry duch. Bez niej nie byłoby tu tak ciepło i jasno. Śmiech aż iskrzy. Mucharski Piotr. Na wizji online zawsze w kaszkiecie. Fragment lustra, lampa, obraz. Potrafi odkrywać i doceniać osobiste talenty każdego z nas, więc wszyscy jesteśmy tu równie ważni i potrzebni. Nie przeniósł się ze swojej kanciapy w środku redakcji do gabinetu po mnie i Turowiczu. Müller Maciej – z boku dziwnie pochylona szafa, trzy obrazki, drzwi na balkon. Historyk i ekspert od COVID-19. Jak o czymś powie albo napisze, to na pewno tak właśnie jest. Śpimy spokojniej, a czasem – nie. Ochędowska Monika – okno w głębi i z boku, dużo okien. Jako autorka i redaktorka czegokolwiek się tknie, zmienia w złoto (podobno tak samo jest z mediami społecznościowymi, ale tu nie jestem kompetentny). Gra w futbolowej reprezentacji „TP”. Tajemnicza. Okoński Michał. W tle oszklone drzwi z niebieskim odblaskiem, okrzyki dzieci (coś się przypala?!). W głowie ma „twardy dysk”, a w nim zawartość numerów z kilkudziesięciu lat. Fascynacje ma gwałtowne. Te, co nie znikają, zmienia w pasje. Pięciak Wojciech. Napchany książkami regał. Znawca Niemców i historii najnowszej. Domator. Jeśli wyjeżdża, to na Ukrainę z darami, za to często. W redagowaniu tekstów bezlitosny. Dystans do panujących opinii. Lubimy, że się nie zgadza. Przewrocka-Aderet Karolina – kawałek otwartego okna. Mieszka w Izraelu, ale mówi i uśmiecha się do nas, jakby siedziała na Wiślnej. Rabij Marek. Czasem nadaje z auta. Długo pracował online u innych. Kiedy do nas przyszedł, nie mógł się nacieszyć atmosferą newsroomu, a tu masz, znowu zdalnie… Azja, ekonomia i reszta świata, a do tego greka i łacina. Kot i dwa psy (głośne). Sikora Piotr. Na jasnym, błękitnawym tle. Żadnych regałów, jakby siedział na chmurze. Ojciec rodziny, świecki teolog-myśliciel. Nie wszyscy „z branży teologicznej” to lubią, my – tak. Sporniak Artur – znowu książki? Uparty reformator Kościoła. Czasem wygaduje rzeczy straszne, ale w pisaniu zrównoważony. Bogu dzięki! Wilczyński Przemysław – w tle okno z białą firanką. Błysk bez śladu blagi, niespotykane w człowieku zestawienie, dlatego tak mu we wszystkim ufamy („kryterium Przemka”). Oświatą się zajmuje jak sprawą osobistą. I każdym innym społecznym tematem, o którym pisze jak nikt. Woś Rafał. Książki ułożone tak, że nie widać grzbietów i tytułów. Irytuje czytelników (lubi to), bo wypatruje pozytywów w tym, co wypada oceniać tylko negatywnie. Zalejski Marek – w ciemnościach, nie widać tła. Kształt każdej strony „Tygodnika” najpierw powstaje w jego głowie, a potem – całość. Widzi więcej. Czasem lubi dawać ciemne tło pod czarny druk, wtedy cierpię. Nie przeszkadza mu to. Kot i wymagający pies. Żyła Marcin – rozrzucone książki, częściej łąki i góry. Kiedy do niego dzwonię, nie wiem, czy jest w Krakowie, czy w Jordanii albo Sarajewie. Pod spokojem kipią zaskakujące pomysły.
Zawsze jest ciekawie i w ogóle nie męczymy się sobą. Tu wymieniłem tylko redakcję, ale są też wtedy z nami przyjaciele z wydawnictwa i promocji. Nie ma niestety naszych bliskich z fundacji, składu, korekty, księgowości i sekretariatu, ale przecież w końcu – znowu i wreszcie – spotkamy się na Wiślnej, oby jak najszybciej. I tak, my z Wami, proszę Państwa, spokojnie wkraczamy w rok 2021. Razem z kotami i psami. Do siego! ©℗
