W Waszyngtonie pogoda niemal letnia, wczoraj była ulewa, wiał silny wiatr, żółte i brązowe liście pokryły błyskawicznie mokre jezdnie, opony ślizgały się niebezpiecznie, ale nikt nie potłukł karoserii. Dziś już po całej zawierusze nie ma najmniejszego śladu, z powietrza zniknęło napięcie, ludzie chodzą po ulicy, jakby świat był naprawdę piękny.

Dlaczego w ogóle o tym piszę? Chcę narysować obrazek z codzienności? Pochwalić się, gdzie mnie los rzucił tym razem? E tam, wcale nie, chciałbym tylko napisać, dlaczego niekiedy można przypuszczać, że domniemanie o piękności tego świata nie całkiem jest bezpodstawne.

Pytano mnie nieraz, dlaczego lubię Amerykę. I zawsze pytanie to wpędzało mnie w kłopot. Coś tam zaczynałem nieskładnie bredzić, ale z każdym zdaniem uświadamiałem sobie, że brnę dramatycznie w niewyrażalne. Żadna z możliwych odpowiedzi nie...