Dom stoi w centralnej Polsce, półtora kilometra od linii kolejowej spinającej granice z Białorusią i Niemcami. W tym wyraźna wypukłość terenu, przez geografów nazywana Wysoczyzną Kałuszyńską, łagodnym zboczem zsuwa się na wschód.

Warszawa leży 70 kilometrów dalej. Z okien budynku widać pełną oddechu przestrzeń, w tym miejscu ciśnienie stolicy przestaje być wyczuwalne - odległe pola, wieś i las wyglądają na skomponowane w odpowiednich proporcjach. Ludzi brak, samotny człowiek przejeżdża na rowerze. Wschody słońca podane jak na talerzu, w czerwcu na lewo, nad eternitowymi dachami wioski, w grudniu daleko nad ścianą lasu. Zaś sam dom, ech, to jest dom jak z marzeń Wojciecha Bellona, choć budulec inny. Niewielki, wzorowany na tradycyjnej architekturze drewnianej tej części Mazowsza. Modrzewiowe deski, odpowiednio wysezonowane, zielone ramy okienne, czerwona...