Gdy silnie oburzeni rozejrzymy się wokół, zauważymy że oburzenie jest dziś jedynym silnikiem kręcącym rozmową o czymkolwiek. Najczęściej mamy do czynienia z oburzeniem najwyższym. Oburzenie umiarkowane jest stanem mniej modnym, ale permanentnym do tego stopnia, że dziwię się, jakim cudem w tym kraju wciąż działają urzędy, jeżdżą tramwaje, dlaczego mimo wyniszczającego stanu oburzenia dozorcy odśnieżają, a oburzeni policjanci mają siłę pałować niesfornisiów. Jak to się dzieje, że w Rzeczypospolitej Oburzonych ludzie są jeszcze w stanie pić wódkę, tańcować i kłaść się ze sobą do łóżek? Nie rozumiem, bo mnie oburzenie wyniszcza i unieruchamia. Nie jestem w stanie odśnieżać ani urzędować. Oburzony zaledwie umiarkowanie, nie myślę o rzeczach przyjemnych ani pożytecznych. Myślę wciąż o sprawach oburzających. Gdy zaś wpadam w oburzenie najwyższe, gdy zauważam, że jest to najwyższy...