---ramka 333282|prawo|1---Wszystko to wiem, ale boleśnie doświadczam swojej pychy, gdy obserwuję, ilu ludzi przyszło w pierwszym dniu głoszonych przeze mnie rekolekcji, a ilu w drugim i w trzecim. Wcale nie jest mi obojętne, czy moje kazanie ktoś pochwali, czy stwierdzi, że nudziłem. Staram się modlić za tych, do których mówię, usuwać w cień, ale to nie do końca pomaga. Cieszę się, gdy ludzie po rozmowach ze mną przełamują się i zaczynają nawiązywać bliższy kontakt z Panem Jezusem, a tracę humor, gdy wzruszają ramionami. Niestety, nie są to myśli, które wypływają jedynie z troski o ich dusze. Wolę nawracać nawróconych, być fajnym facetem, nie mówić o sprawach trudnych, nie stawiać wymagań, bardziej dbać o to, by było miło, niż by było prawdziwie.

Rozglądam się wokół i widzę, że wspólnota mojego Kościoła nie jest wolna od podobnych pokus. Wątpię, czy więcej...