Wstępna sinfonia rozpędza się sama. Pierwszy akt otwiera delikatny jak piórko duet Figara i Zuzanny (“Cinque... dieci... venti"); Lorenzo Regazzo ma poważny głos, ale potrafi się nim bawić, Patrizia Ciofi jest subtelna i czarująca. Druga odsłona należy głównie do Hrabiny i Hrabiego; głos Véronique Gens charakteryzuje odcień uwodzącego smutku, Simon Keenlyside chce straszyć, co przynosi komiczne efekty. Trzeci akt Jacobs zaczyna w ciszy, jakby na coś nas przygotowywał; centrum stanowi aria Hrabiny “E Susanna non vien!". Ostatni rozpoczyna Mozart krótką cavatiną Barbariny (Nuria Rial) “L’ho perduta... me meschina!" - jakże rozkosznie; pierwszą kulminacją jest śpiew Figara (recytatyw i aria “Tutto e disposto") i Zuzanny (“Giunse alfin il momento"), drugą - rozwiązująco barwne Finale.

Jacobs dba przede wszystkim o szczegóły. Dlatego na pierwszym miejscu stawiam...