Wiersze

Mózg
Najgorętszy punkt na energetycznej mapie naszego ciała. Jakby ktoś właśnie tam rozpalił ogień. Tak jak każdy płomień karmi się czystym tlenem. Pochłania łapczywie trzecią część każdego naszego oddechu. Niesiemy ze sobą jego ciepło i światło.

Krew
Wypływa z kości, tak jak górskie źródło z kamienia. Jest strumykiem chłodnego ognia. Podsyca tlenem płomień przemiany energii w naszym ciele. Tylko kolor zdradza jej prawdziwą naturę.

Kropla krwi – wersja liryczna 
Co trzy minuty gości w samym sercu – to chyba jakieś głębsze uczucie. 

Włosy i paznokcie
Są martwe, chociaż dokładamy tylu starań do ich pielęgnacji. To tylko martwy naskórek. Nasza skóra przez cały czas umiera – łuszczy się i opada z nas jak popiół. Ten kurz osiada jak całun na meblach, dywanach i ramach obrazów. 

Spadanie we śnie
To pamiątka po małpach. Nocą spadały z drzew. Odziedziczyliśmy po nich wszystko – także i sny. 

Mitochondria
Małe zwierzątka zamieszkujące w komórkach naszego ciała. To one pierwsze nauczyły się spalać pokarm w tlenie, zamiast poddawać go powolnej fermentacji. Mitochondria przeprowadziły nas z wody do świata powietrza i ognia.

Robert o kamieniach nerkowych
Każdy ma swojego Syzyfa, który toczy w nim kamień.

Ciało

„W tym życiu tysiąc ukrywa się śmierci”

William Szekspir
Trzeba je stwarzać każdego dnia od nowa. To zajęcie tylko dla bardzo cierpliwego boga. Komórki naszej skóry, jelit i krwi przez cały czas obumierają i rodzą się na powrót – wiecznie młode. Nad każdym z nas unosi się anioł, który wciąż od początku przepisuje tę samą księgę. Całe niebo jest jak klasztorna biblioteka u ojców benedyktynów.

Łąki i ogrody

Źdźbło trawy
Jest ulepione ze światła – jak jakaś mała gwiazda o widmie świetlnym przesuniętym ku zieleni. 

Drzewo
Jeszcze jedno imię Słońca.

Rośliny
One wcale nie muszą się starać, nie muszą wędrować, nie muszą walczyć. Natura obdarowała je potrojonym zestawem genów. To tak, jakby pod wspólną korą mieszkało kilka drzew. Któreś z nich zawsze przetrwa. Tam w środku jest jeszcze jeden las.     

Drzewa 
Chodzą na długie, samotne spacery wokół Słońca – po wydeptanej eliptycznej ścieżce. Po drodze gubią liście i nasiona. Rośliny
Zwyczajni zjadacze słońca. Każde jabłko czy ziarno pszenicy to jego jasny kęs. Powinny parzyć.
– różo, różo dlaczego masz takie duże liście, pyta słońce
– po to, żeby cię zjeść.  

Rośliny
Posłańcy Trzeciego Dnia Stworzenia. Od początku otaczają nas cichą opieką, jak anioły stróże. Są naszym Rajskim Ogrodem i naszą manną. To prezent z cukru i światła od samego Stwórcy.

Sekwoje
Czekają na ogień tak jak inne drzewa na deszcz. Dopiero w jego płomieniach otwierają szyszki. Ich nasiona spadają na samo dno piekła.

Drzewo 
Zwalony na ziemię pień rozkłada się kilkaset lat – prawie tyle samo, ile rośnie. Jest kamieniem ulepionym bez ziarna piasku – z samego powietrza, wody i słońca. 

Róża 
Stroi się dla pszczoły. W tych zalotach nie ma jednak ani cienia uczucia. Róża kocha tylko różę i urodzi różę, a nie pszczołę.

Ludzie i rośliny 
Wymieniamy się oddechami. Każdy z nas ma swoje drzewo, które czuwa nad nim cierpliwie, wydychając tlen.

ZBIGNIEW SILSKI  – (1958) ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Wrocławskim, wydał tom „Bajki” (1984). Powyżej publikujemy fragmenty tomu „Kamienie, owady i gwiazdy”, na który autor poszukuje wydawcy (kontakt: bwmo@xl.wp.pl).