Europejskie ucho potrzebuje czasu, by zakochać się w muzyce Toshio Hosokawy. Bo choć twórczość urodzonego w Hiroszimie twórcy rozpięta jest między dźwiękową tradycją Orientu a współczesną kulturą Zachodu, w sferze idei, ale i architektury rządzi się innymi prawami. Mało bowiem w kompozycjach Hosokawy atrybutów dawnego języka Starego Kontynentu. Twórca celowo unika dyktowanej przyczynowo-skutkowym następstwem narracji, z zasady dynamicznej i zmiennej, pełnej różnorodnych akustycznych zdarzeń, ułożonych podług śródziemnomorskiej logiki formy. Nie chce także tworzyć wyrafinowanych i skomplikowanych zarazem konstrukcji dźwiękowych, tak atrakcyjnych i pożądanych dla twórców europejskiej awangardy.

Hosokawa ceni bowiem prostotę oraz organiczne powiązanie aktywności artystycznej z naturą i quasi-religijną ceremonią. Koncentruje się przy tym na pięknie pojedynczego...