Opery Agaty Zubel, Aleksandra Nowaka i Hanny Kulenty dzieli wszystko. Jakby sami twórcy pochodzili z oddalonych od siebie o lata świetlne estetycznych planet. Kompozycje różni skrajnie odmienna forma, wykorzystane medium, zakorzeniony w innych artystycznych tradycjach muzyczny język, sposób prowadzenia literackiej narracji, wreszcie rodzaj ekspresji i pojmowania scenicznej dramaturgii. Ale zauważalny jest jeden punkt styczny. Wszystkie utwory stanowią pesymistyczne odbicie kondycji współczesnego człowieka. Treścią prawykonanych oper są wszak brak międzyludzkiego porozumienia i zacinająca się komunikacja, nieumiejętność budowania zdrowych relacji oraz emocjonalna chwiejność podszyta traumą, patologią i psychiczną chorobą. Przy jednocześnie uporczywie wyrażanej tęsknocie za bliskością i miłością.

Bilet do marzeń

Świat w "Sudden...