U Knittla narracja pasyjna występuje na przemian z polifonicznym recytatywem chóru, będącym rekonstrukcją historii Jezusa. Obydwie sfery zbiegają się w punkcie, który wyznacza surowa architektonika dzieła, oparta na znakomitym kontrastowaniu głosów solistów dźwiękami elektroniki oraz akcentami perkusji. Niezwykle oszczędne główne partie (często śpiewane niemal na jednym dźwięku) stwarzają przestrzeń intymności i bliskości doświadczenia bólu. W ten sposób “Męka" staje się opowieścią o przygotowaniu na nadejście śmierci, jest narracją o dramacie konkretnego człowieka. Ten uniwersalny wymiar kompozycji staje się szczególnie wyraźny w scenie ukrzyżowania, kiedy skupiony głos Chrystusa zwiastuje już inną tonację: subtelne, niemal delikatne dźwięki smyczków zapowiadają zakończenie dramatu. I finał właśnie wydaje się najciekawszy. W ostatniej części baryton Ewangelisty, pełen...