Najgorzej bowiem ze szczerością jest w życiu literackim. Wedle ewolucyjnej teorii naturalnego niedoboru, pisarzy, którzy cenią swój geniusz, jest więcej niż pisarzy w ogóle, zaś pisarzy w ogóle jest zdecydowanie mniej niż piszących o nich krytyków. Jasne jest, że gdyby krytycy byli szczerzy, to pisarzy byłoby jeszcze mniej, bo pozabijaliby się, wrażliwi, z rozpaczy. A jakby nie było pisarzy, to o czym mieliby pisać krytycy? O innych krytykach? To robią po godzinach pracy. Rozumowanie jest banalnie proste i dlatego nie wolno zarzucać krytykom, że są nieszczerzy, bo szczerość stoi w sprzeczności z racją ich istnienia. Szczery krytyk to martwy krytyk. Wyjątkiem są tylko ci, którzy są martwi zawczasu, ale im nawet Axel Springer nie pomoże.

Każdy mężczyzna pisze w ankiecie matrymonialnej, że jego ukochana ma być szczera (pisze oprócz tego, że musi być zarazem...