Do celu było jeszcze kilkadziesiąt metrów w linii prostej, tak przynajmniej wskazywał GPS. Żeby dotrzeć na miejsce, trzeba było jednak mocno nadłożyć drogi. Trawersować w dół zbocze wąwozu, długim susem pokonać potok, wspiąć się na przeciwległe zbocze, po drodze chwytając się bukowego pnia. Kilkaset metrów niżej, w Wojtkowej, wzdłuż wojewódzkiej drogi na Krościenko, meandrował Wiar. Tu, na górze, nie było słychać ani aut, ani rzeki. Zamiast tego raz po raz odzywał się ni to gwizd, ni to klekot. Szukaliśmy jego autora – orlika krzykliwego, który na jednej z kilkusetletnich jodeł uwił gniazdo. To jej współrzędne wskazywał GPS.

Gniazdo wypatrzyliśmy dopiero przez lornetkę. Było ogromne – ptaki używały go prawdopodobnie od wielu sezonów lęgowych, co roku dokładając gałęzi, korzeni, trawy – ale doskonale maskowało się wśród igliwia. Z perspektywy ziemi trzeba było wierzyć na słowo...