W myślach przyznawałem matce rację. Zakładałem, że na zawsze zostanę w Hiszpanii, będę uczył się języka i pracował w restauracyjnej kuchni w Barcelonie. Tyle mogła mi zapewnić Monika. Wyjeżdżając z Doliny, zaprosiła mnie do siebie. Mówiła: teraz ty zobacz mój kraj. Chciałem być z tą kobietą. I uciec od biedy. Ojciec straszył: ona cię zgubi, znudzi się, zostawi; w Hiszpanii nie będziesz już przewodnikiem górskim, ale biednym chłopakiem, Ali.

Warto było zaryzykować. Dzisiaj jestem na miesięcznym wypoczynku w rodzinnej Hunzie, a w Hiszpanii, do której wracam za kilka dni, rozpoczynam trzeci rok szkoły językowej. Żyję między doliną a Barceloną. Pamiętam początki. Za każdym razem, kiedy Monika przedstawiała mnie komuś, pytano mnie o wszystko: Jak żyje się w społeczności, która dopiero od trzydziestu lat swobodnie może kontaktować się ze światem? Jak podróżuje się...