Św. Jan raczej nie był dumny ze swej propozycji, skoro po latach nie wspomni nigdzie w swej Ewangelii, że kierując się emocjami chciał spalić wioskę w Samarii. Jak gdyby tytułem rekompensaty, on jeden uwieczni niepowtarzalną w swym uroku scenę rozmowy Jezusa z Samarytanką przy studni (J 4, 5-42). Gdyby Jezus słuchał bliskich Mu uczniów, szlak Jego wędrówki przez Samarię znaczyłyby zgliszcza domostw spalonych w ramach psychicznego rewanżu. Tymczasem On uczył, jak wyzwalać się z naturalnej u wielu radykałów potrzeby reagowania złem na zło. Owocem tamtej lekcji jest urzekające piękno dialogu przy źródle Jakuba.

W środowiskach, które traktują współcześnie potrzebę rewanżu jako cnotę, spalenie przynajmniej kilku wiosek w Samarii uznano by za wyraz elementarnej sprawiedliwości i słuszną karę sprowokowaną przez niegościnne potraktowanie utrudzonych pielgrzymów....