Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W sierpniu ubiegłego roku z 50-osobową grupą pątników z Polski pojechałem do Kamieńca Podolskiego. Po ulokowaniu się w domu parafialnym ruszyliśmy zwiedzać miasto: katedrę św. Piotra i św. Pawła, twierdzę, zniszczone lub zamienione na cerkwie kościoły, polski i ormiański rynek. Na dziedzińcu katedralnym przewodnik zaproponował nam wejście na wieżę minaretu zwieńczonego posągiem Najświętszej Marii Panny. Katedra była już zamknięta, ale proboszcz ks. Roman Twaróg chętnie użyczył klucza. Weszliśmy do świątyni i przechodząc do wejścia na wieżę, dostrzegliśmy w lewej nawie postać księdza klęczącego przed kaplicą Najświętszego Sakramentu. To był ks. biskup Jan Olszański. Wielu z pielgrzymów znało go z poprzednich odwiedzin w Kamieńcu. Mimo upału, biskup miał narzucony na sutannę czarny, długi płaszcz. Podszedł do nas, podjął rozmowę. Był uśmiechnięty i serdeczny. Ten ciepły nastrój skończył się, biskup spoważniał i pokręcił głową, gdy spojrzawszy na jedną z pań, ubraną w bluzkę bez rękawów, powiedział: ,,Tak nie można wchodzić do świątyni Pańskiej”. Opowiadał, z jakim trudem i wysiłkiem katedrę, zamienioną w czasach sowieckich na muzeum ateizmu, przywracano wiernym. Ile ludzkiej ofiarności i poświęcenia kryje się za tym. Na koniec powtórzył: ,,Tak nie można”.
Dla nas, pielgrzymów, spotkanie było zdarzeniem, o którym będziemy zawsze pamiętać. Powróciło ono na wiadomość o śmierci, w lutym 2003 r., tego niezwykłego kapłana, „sześćdziesiątego biskupa diecezji kamieniecko-podolskiej”, jak głosi tablica wmurowana w portalu katedry św. Piotra i św. Pawła.
JD (Opole)
Patrz też: ks. Adam Boniecki „Błogosławieństwo biskupa Jana”, „TP” nr 10/2003.
