Dzieci są jakieś dziwne. Nie wiado- mo, co lęgnie się w ich głowach i do czego bywają zdolne. Ich domniemana niewinność staje się idealnym poletkiem dla morderczej walki dobra ze złem. Na dodatek przez cienką jeszcze warstwę kultury silniej przebija to, co pierwotne. Łatwiej też kontaktują się z tym, co uchodzi za paranormalne. Pewnie dlatego taką ekscytację wyzwala podga- tunek horroru o demonicznych milu- sińskich, poczynając od klasycznych już „Egzorcysty” i „Omenu”, skończywszy na bardziej współczesnym „The Ring – Krąg”, „Widzę, widzę” czy „Pozwól mi wejść”. Zazwyczaj im bardziej swojska wydaje się scenografia, im słodsze (na pierwszy rzut oka) są dzieciaki, tym bardziej powieje zaraz grozą. I tę regułę doprowadzają właśnie do perfekcji „Niewiniątka”. Psychomachia toczy się bez większych efektów specjalnych na schludnym skandynawskim blokowisku.

Od początku czuje się, że...